Rozdział 4

Rozdział 4

KOMENTUJCIE, BO TO MEGA WSPIERA W PISANIU !! MIŁEGO CZYTANIA  X
Proszę o przeczytanie notki, ważna !!!

Stałam tam i patrzyłam się na blondyna nie wiedząc co teraz zrobić. Na szczęście przerwał tą niezręczną ciszę jego melodyjny głos...

- Em.. Hej jestem Niall. - Przywitał się i uśmiechnął się słodko... To znaczy normalnie ! Tak, normalnie...

- H-hej Melania. Ja będą tu mieszkać przez jakiś czas - uśmiechnęłam się niepewnie. - Ch-chyba nie będzie Ci to przeszkadzało ?

- nie, nie ! No pewnie, że nie. Tylko szkoda, że nikt - spojrzał się na panią Horan - mi nie powiedział, że będzie tu mieszkać taka ślicznotka. - Kiedy uświadomił sobie co przed chwilą powiedział oczy zrobiły mu się wielkości pięciozłotówek i spuścił zawstydzony  wzrok na buty. Za późno. Usłyszałam to i mogę się założyć, że wyglądałam jak dojrzały pomidor.
Ciszę przerwała jego mama stojąca obok (o której zapomnieliśmy, ale mniejsza z tym). Stałą uśmiechnięta i patrzyła na nas z taką... miłością. Coś czego nigdy nie widziałam u swoich rodziców. Przykre, ale niestety prawdziwe.
- Dobrze, to idźcie i róbcie co chcecie, ale za godzinę macie stawić się na obiedzie, zrozumiano ?! - Rozkazała nam palcem, a my przytaknęliśmy. 
Nie wiedząc co robić ruszyłam w stronę swojego pokoju. Chyba mogę go tak nazywać.
Kiedy już miałam zamiar wchodzić poczułam rękę na swoim nadgarstku. Odwróciłam się i ponownie ujrzałam te piękne błękitne tęczówki. Nadal trzymał mnie za rękę dlatego spojrzałam na dół. On chyba to zauważył, bo od razu puścił. Szkoda. 
- Bo...chciałem się zapytać.. - Nie patrzył mi w oczy i cały czas pocierał kark. - Bo po twoim akcencie słychać, że nie jesteś stąd. - Spojrzał na mnie wyczekująco, na co tylko kiwnęłam głową na znak zgody - I czy chciałabyś... abymcięjutrooprowadził ? 
Powiedział wszystko na jednym wdechu, a ja próbowałam się nie zaśmiać,więc tylko zachichotałam.
- Um..pewnie. - uśmiechnęłam się.
- To super. - Odwzajemnił to, po czym odwrócił się i poszedł do  (jak sądzę) swojego pokoju.
Ja również weszłam do swojego pokoju i zerknęłam czy na pewno zamknęłam drzwi. Kiedy byłam pewna, że nikt nie usłyszy.. rzuciłam się na łóżko i zaczęłam piszczeć w poduszkę. Tak ludzie. Dziewiętnastolatka piszcząca z powodu chłopaka... czy czasem nie uciekła pacjentka z psychiatryka ? Tak tylko pytam.

 ***

Nim zerknęłam minęła godzina i powinnam zejść na obiad, a ja nadal leżę gapiąc się w sufit. 
Po 5 minutach zwlekłam się z łóżka i ruszyłam w stronę wyjścia. Jeszcze zerknęłam w stronę lustra czy się nie potargałam, ale nie jest jeszcze tak źle więc wyszłam na korytarz.
Na schodach zauważyłam, ze chłopak już jest przy stole i patrzy w moim kierunku. Oczywiście chciałam zrobić jak najlepsza wrażenie i zejść z gracją. Ale ja oczywiście musiałam potknąć się na ostatnim schodku i spaść z niego. Psychicznie już byłam gotowa na spotkanie z podłogą, lecz coś a raczej ktoś mnie przed tym uchroniło. Niall. Wpadłam prosto w jego ramiona. Podniosłam głowę i dopiero teraz zauważyłam, że nasze twarze są na tym samym poziomie i są tak blisko siebie...

- Oj słoneczka moje, żebym ja tylko wiedziała, że ten moment tak wiele zmieni...

_________________________________

Witam, cześć i czołem ! :)

Na początek: Bardzo was przepraszam, że rozdział nie dodawany tak długo, ale przyznaję się bez bicia straciłam wenę. Piszę jeszcze dwa pozostałe ff, ale z nimi nie mam takiego problemu. Co się brałam za pisanie tego rozdziału to nie wiedziałam co pisać. Mam nadzieję, że nie jesteście źli i mi to wybaczycie, bo mimo braku weny (mam nadzieję, że to chwilowe) nie chciałam zawieszać tego opowiadania :) 

Również wierzę w to, że ktoś to czyta :* To na tyle.

Do następnego... Wtajemniczona x